Czy ktoś Cię kocha?

Panie, zbadałeś mnie i znasz [...] Ukształtowałeś mnie w łonie matki mojej. Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś.
Psalm 139,1.13.14

Każdy człowiek, który nieco głębiej zastanawia się nad sensem swojego życia, szybko dochodzi do następującego stwierdzenia: żyję tu, w tym czasie i tych okolicznościach, a nikt mnie o to nie pytał, czy mi to odpowiada, czy nie!
Zatem przebywamy na tej ziemi nie dobrowolnie. Szczególnie ciężkie do zniesienia wydaje się jednak to wtedy, gdy ktoś do powyższego stwierdzenia musi jeszcze dodać: moje istnienie to pomyłka, jestem niechcianym dzieckiem. Jak wielu ludzi przez całe lata jest dręczonych tą gorzką świadomością!
Na szczęście z Bożego punktu widzenia nasze istnienie wygląda jednak zupełnie inaczej. Bo to, że egzystujemy nie jest ostatecznie sprawą działania naszych rodziców, lecz wolą naszego Stwórcy. Bóg wie, co czyni i nigdy nie przytrafia mu się jakiekolwiek niedopatrzenie. Nie jesteśmy produktem jakiegoś przypadkowego zbiegu okoliczności. Nie, Bóg, nasz Stwórca, chciał nas i to takimi, jakimi właśnie jesteśmy. Czyż nie jest to niezwykle kojące wiedzieć, że Bóg pragnął, by każdy z nas ludzi żył posiadając swą własną niepowtarzalną osobowość?
A teraz posłuchaj i podziwiaj Boga! On zapragnął tego, a chce jeszcze więcej. On nie chce "aby ktokolwiek zginął, lecz aby wszyscy doszli do opamiętania". Pragnie każdego człowieka ratować - i to pomimo faktu, że podnieśliśmy każdy z nas osobisty bunt przeciwko Niemu - to znaczy wybaczyć grzechy i uczynić swoim umiłowanym dzieckiem, darować stałe miejsce w Swym ojcowskim sercu i w niebie. Ażeby mogło to stać się rzeczywistością, każdy musi wyrazić swoje osobiste "tak" do tej Bożej oferty, uznać się za zgubionego grzesznika i uwierzyć w Pana Jezusa jako swego Zbawiciela. Pamiętaj: Bóg Cię kocha!