I przyszli do ogrodu, który zwano Getsemane […] i począł się niepokoić i trwożyć. I rzekł do nich: Smętna jest dusza moja aż do śmierci. Módlcie się, aby nie popaść w pokuszenie. A sam oddalił się od nich, jakby na rzut kamienia, i padłszy na kolana, modlił się.
Ewangelia Marka 14,32-34; Ewangelia Łukasza 22,40-41
Ogniste pociski złego (część 2)
Pan Jezus oddalił się na rzut kamienia. Około 1000 lat wcześniej, człowiek nazwany „mężem według serca Bożego” (por. Dz. Ap. 13,22), zwyciężył olbrzyma Goliata kamieniem wyrzuconym z procy. W przeciwieństwie do tego „Lew z pokolenia Judy” walczył teraz bez kamienia i procy, jedynie bronią Bożą, która jest w stanie zniszczyć wszystko, co tylko sprzeciwia się woli Boga. Tym razem nie podnosi On oczu swych w modlitwie ku niebu, lecz klęka, pada na ziemię i modli się tak, jak nigdy przedtem żaden człowiek się jeszcze nie modlił!
Czy zachowujesz to w świadomości, że to także twoje grzechy były tymi, które doprowadziły Syna Boże do tej straszliwej udręki? Jakie wywiera skutki na twój osobisty stosunek do grzechu i do rzeczy, które szybko mogą doprowadzić do grzeszności, to co wtedy dokonało się w Getsemane? Dziękuj swemu Zbawicielowi za to, że On – także ze względu na miłość wobec ciebie – powiedział do Ojca: „Nie moja, lecz twoja wola, Ojcze, niech się stanie” (por. Łuk. 22,42).
Posłuchaj tekstu kartki