Dlatego też Bóg wielce go wywyższył.

Dzisiejszy werset wymaga wytłumaczenia dwóch kwestii: kto został wywyższony i z jakiego powodu? Kogóż innego mógł Bóg wywyższyć, jeśli nie swojego Syna i z jakiegoż innego powodu jak tylko z najgłębszego uznania dla dzieła, którego dokonał. Chwała Ojca ujawniła się w Nim poprzez wzbudzenie Go z martwych (por. Rzym. 6,4). Czterdzieści dni później Jezus Chrystus „został wzięty w górę do nieba i usiadł po prawicy Boga” (Marka 16,19).

Ukończywszy swoje dzieło, Pan Jezus może teraz „odpoczywać” w chwale. Nawet w swoim odpoczynku jest On jednak aktywny w życiu tych, których odkupił. Będąc ich najwyższym kapłanem, dostrzega wszystkie ich niedomagania i wstawia się za nimi u Ojca. Tak więc mają oni wolność by „przystępować do tronu łaski”, by „dostąpić miłosierdzia i znaleźć łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hebr. 4,16). Ze swojego miejsca w niebie, gdzie przebywa, rozdaje dary, powołuje ewangelistów, pasterzy i nauczycieli, tak by Kościół, Jego ciało, składające się ze wszystkich nowo narodzonych wierzących, mógł wzrastać i budować się (por. Efez. 4,8-12). Będąc w niebie, oczekuje na dwa wydarzenia, które pomnożą Jego chwałę: chwili Jego przyjścia po swą umiłowaną Oblubienicę, czyli Kościół, za który oddał swe własne życie oraz momentu Jego kolejnego przyjścia – w chwale, gdy Jego wrogowie zostaną uczynieni podnóżkiem Jego stóp i gdy zajaśnieje sprawiedliwość.